Op 8 oktober sprak ik ook met Leo en uitte ik mijn idee/gevoel in een esthetische fuik te zijn terechtgekomen, waar ik uit wil. Esthetiek is niet onzinnig/ een relevant onderdeel van wat me boeit, echter het kan wat mij betreft geen hoofdzaak zijn. Ik heb aangegeven weer richting mensen, portretten te willen – die snelheid en het doen evan. Ik heb een aantal snelle portretten gemaakt van verse vriend Wim in pitkrijt, waarvan hier twee voorbeelden (Wim heeft een raar oog overigens, dus dat is expres):
In de onderwijsvrije week en de vakantieweek erna heb ik me afgevraagd wat ik nu wil. In gesprek met een vriend leek het een optie om, gezien ik nogal bezig ben met Wim, misschien hem als onderwerp te nemen voor beeldend werk – laat uit de handen komen waarvan de geest vol is, of iets dergelijks. Dat leek mij een plan – tegelijk is het juist lastig om me te concentreren op wat ik verder ook alweer belangrijk vond/vind.
Ondertussen en tegelijk kijk ik voor mijn werk en naar eigen interesse dieper naar het werk van een aantal vrouwelijke kunstenaars, zoals aangegeven in de vorige post. Nu heb ik ook een nieuwe groep van tien vrouwen gezocht en gevonden wier werk onderwerp zal zijn van een vervolgcursus, te geven in januari 2016. Mijn interesse blijkt steeds meer uit te gaan naar een aantal makers die vooral in de jaren ’70 en ’80 van de vorige eeuw hoge ogen gooiden – onder select publiek tenminste, en/of soms ‘achteraf’. Dan heb ik het over kunstenaars als Ana Mendieta, Eleanor Antin, Carolee Schneemann, Hannah Wilke, Lynda Benglis, Adrian Piper, Valie Export en anderen.
Het werk van de genoemde (en andere) vrouwen is verdorie MOEILIJK TE VINDEN! (Performances zijn nu eenmaal vluchtig, maar dat is zeker niet de enige reden. Ik denk nu even aan performance Seven Easy Pieces door Marina Abramovic (2005) – zeven ‘her-performances’ van achtereenvolgens Bruce Nauman’s Body Pressure, (1974), Vito Acconci’s Seedbed, (1972), Valie Export’s Action Pants: Genital Panic (1969), Gina Pane’s The Conditioning (1973), Joseph Beuys’s How to Explain Pictures to a Dead Hare (1965), Abramović’s Lips of Thomas (1975) plus haar eigen Entering the Other Side (2005).) De vrouwelijke kunstenaars zijn makers wier werk wordt gezien als radicaal feministisch. Van iets met dit soort werk wil ik ook mijn afstudeer-onderzoeksonderwerp maken – liever dan het eerdere idee van bekritiseren van de kunstcanon. Dat is een verse beslissing.
Deze makers zijn veel bezig met bijvoorbeeld performance – en fotografie – waarbij ze hun eigen lichaam inzetten in hun werk. Het gaat kun je zeggen over gender, seksualiteit, lichaam en is vaak een poging of actie om gebaande kaders open te breken/ breekt kaders open. Het werk doet me soms schrikken – je moet maar durven! – en tegelijk trekt het me zeer aan. Het is geëngageerd werk. Het aanschaffen van boeken over dit soort werk is het gat in mijn hand momenteel. Of en hoe ik zelf iets kan doen met een dergelijke insteek vraag ik me al een tijd af. Ik weet niet goed waar te beginnen. Maar ik wil mezelf, mijn lichaam graag inzetten als materiaal. Anders zou ik het me niet al een tijd afvragen. Als ik durf.
Voor de start van de eerste Atelierbijeenkomst na de vakantie spreek ik met Kees. Ik laat hem het boek Where is Ana Mendieta? zien (Jane Blocker, 1999) en vraag of hij van Mendieta gehoord heeft. Neen. Ik zelf ken het werk ook (nog) niet goed, maar het boeit me. Al sprekend denk ik ook weer aan de foto’s van los papier die ik maakte (zie post ’18 – 29 sep.’ – de gelige foto’s). Sommige van deze foto’s doen mij denken aan delen van lichamen, intimiteit:
In die zin was ik al op weg. Mijn idee is om nu te experimenteren met het inzetten van mijn lichaam. Ik denk aan een zelfportret – niet van mijn gezicht maar van navel tot en met bovenkant dij. Ik had al bedacht dat te doen met textiel en zand of aarde, vanuit het idee van Mendieta’s earth bodies en het idee van tastbare zwaartekracht – eigenlijk kwam ik hier ook vanuit het idee van textiel als materiaal en de idee van zwaartekracht op – wanneer Kees aangeeft niet meteen met ingewikkelde materialen of technieken te (hoeven) beginnen. Eerst maar foto’s en/of schetsen, en kijken wat dat doet. Juist.
Bonusbeeld van de week (Zelfportret, 9 oktober):
Dit beeld doet me denken aan een serie zelfportretten die ik terugvind – uit 2013:
Deze foto’s maakte ik ‘voor de lol’. Licht speelt, als bij het andere foto-werk, een belangrijke rol. De eerste doet denken aan de ‘bonusfoto’ van hierboven. Ik gebruik de weerspiegeling in een computerbeeldscherm en maak zo lagen in het beeld – of althans, dat doet het licht. Ik leg vast. Ik vond ze terwijl ik op zoek was naar een paar zelfportretten gemaakt in het kader van fotografie, een half jaar eerder (2013) – eentje ‘verborgen’ want afgewend, een (verborgen want) als Marilyn Monroe. Het tweede heb ik toen even als Facebookfoto gehanteerd. Dat genereerde een aantal vriendschapsverzoeken van onbekende heren.
atelier ruth 