Juni II

Ik maak foto’s van beeld dat ik tegenkom en wil fotograferen. De laatste tijd zijn dat meestal beelden uit documentaires en films. Deze docu’s films treffen me inhoudelijk en visueel. Hoofdrol wordt meestal ingenomen door één mens of een kleine groep; de films gaan over de combinatie van de binnen- en buitenwereld van die mens – of hoe het een op het ander inspeelt en omgekeerd (bijvoorbeeld docu’s over heet leven van Janis Joplin, over de kleindochters van Ernest Hemingay, docu’s door en met Grayson Perry, serie Ways of Seeing van John Berger uit 1972 en Keuringsdienst van Waarde).

Door het maken van een foto gebeuren er twee zaken: 1) ik kies een beeld uit het getoonde lopende verhaal en zet dat stil door te fotograferen, en 2) ik vervreemd het ‘gevangen’ beeld doordat het weerspiegelingen en visuele effecten bevat ontstaan door het fotograferen van mijn beeldscherm en door te spelen met de hoek waarin in fotografeer. Met verschillende beelden uit een tot drie bronnen maak ik dan een nieuw beeld.

Bij het maken van collages ben ik intuïtief bezig met formele aspecten van het beeld dat aan het ontstaan is. Ik print een selectie foto’s en kies dan een aantal beelden uit die mij bij elkaar lijken te horen of passen en waarbij een spel of verband ontstaat tussen de plaatsing van de delen. Al puzzelend kijk en zoek ik naar wat gevoelsmatig inhoudelijk past en spreekt. Dat de beelden formeel gezien (qua kleur, compositie enzovoorts) als mooi beschouwd kunnen worden terwijl de inhoud van het beeld tragisch kan zijn bevalt me.

Deze slideshow vereist JavaScript.

In mijn werk is vaak een combinatie mens-zijn en kadrering, begrenzing te vinden. Deze combinatie is in mijn dagelijkse beleving een bijna permanent aanwezig spanningsveld. In eerder werk is die combinatie ook te vinden: in het vorige studiejaar dat deze bijvoorbeeld in de combinatie van kubusribben en wassen figuren die zich in een groep tot elkaar verhielden. Nu zitten ze ook in mijn collages – ook al is er geen drager achter het werk aangebracht en zijn de collages zo ‘vrij’: in het beeld zelf zijn meestal structuren te vinden die aan kaders of grenzen doen denken.